Παγγαίο

Όρος (Kουσνίτσα, 1.956 μ.) της ανατολικής Μακεδονίας, στα όρια των νομών Σερρών και Καβάλας. Έχει σχήμα μικρής οροσειράς με νοτιοδυτική κατεύθυνση και οι απολήξεις του φτάνουν έως τις εκβολές του Στρυμόνα, ενώ προς τα N η μικρή ταφροειδής κοιλάδα του Μαρμαρά, από την οποία περνάει η οδός Θεσσαλονίκης - Καβάλας - Αλεξανδρούπολης, το χωρίζει από το χαμηλό, παράκτιο σχεδόν, όρος Σύμβολο. Όρος με πλούσια δάση, το Π. ήταν περίφημο κατά την αρχαιότητα για τα ορυχεία του χρυσού και αργύρου. Τον πλούτο του εκμεταλλεύονταν οι διάφορες φυλές που ήταν εγκατεστημένες στην περιοχή, οι οποίες εμπόδιζαν τους Αθηναίους να γίνουν κύριοί του μετά τους Περσικούς πολέμους. Αργότερα την εκμετάλλευση των ορυχείων ανέλαβε, με εντατικότερο ρυθμό, ο Φίλιππος B». Στα νεότερα χρόνια το Π. έπαιξε σημαντικό ρόλο στις στρατιωτικές επιχειρήσεις του 1912-13. Το βουνό βρισκόταν στην κατοχή του βουλγαρικού στρατού αλλά, μετά τη μάχη της Νιγρίτας, τα βουλγαρικά στρατεύματα το εγκατέλειψαν και τμήμα του ελληνικού στρατού κατόρθωσε, σε σύντομο διάστημα, να εκκαθαρίσει την περιοχή από τους κομιτατζήδες. Στον A» Παγκόσμιο πόλεμο το Π. πέρασε πάλι στην κατοχή των Βουλγάρων. Τον Σεπτέμβριο όμως του 1918, όλη η περιοχή του Π. εκκαθαρίστηκε χάρη στη 13η ελληνική μεραρχία, που αποτελούσε τμήμα της συμμαχικής στρατιάς. Άποψη του Παγγαίου Όρους. Άποψη της μονής Εικοσιφοίνισσας στο Παγγαίο Όρος (φωτ. ΑΠΕ).